انشا درباره اتاق من - انشای | جدیدترین انشا

انشا درباره اتاق من

/ انشا درباره اتاق من /

*****************

ما در یک خانه ۸۰ متری دو خوابه در طبقه چهارم غربی یک آپارتمان زندگی می‌کنیم. یکی از اتاق‌ها به پدر و مادرم و دیگری به من و تنها برادرم که از من کوچکتر است، اختصاص دارد. البته برادرم رفت و آمد زیادی در این اتاق ندارد و فقط بعضی از وسایلش را در آن گذاشته. اتاق ما بسیار کوچک است و مساحتش به ۸ متر هم نمی‌رسد. وارد اتاق که می‌شویم، اولین چیزی که به چشم می‌خورد، پنجره ای کوچک روی دیوار مقابل است؛ پنجره‌ای که من هر روز با کنار زدن پرده صورتی رنگش، می‌توانم اندکی از آسمان را ببینم. هرچند که بیشتر مواقع به خاطر وجود خانه‌های مقابل، مجبورم پرده را بکشم.

زیر پنجره، یک تخت چوبی با روتختی سفیدرنگ و طرح‌های مبهم صورتی قرار گرفته که از پنج شش سال پیش تاکنون وزن مرا تحمل کرده است. میز کوچک کامپیوتر را در کنج اتاق و سمت راست تخت گذاشته‌ایم و اگر کسی وارد اتاق شود، اولین چیزی که توجهش را جلب می‌کند، همین میز است چون آن قدر کوچک است که به زحمت و با مهارت خاصی توانسته‌ایم مانیتور را روی آن جابدهیم. به دلیل تنگی اتاق، مجبور شدیم دو طرف میز را که با لولا، مانند دو بال به آن وصل شده، بخوابانیم تا جای کمتری بگیرد. اسپیکرها و چند کیف سی‌دی را هم در طبقه پایینی میز چیده‌ایم. صندلی مقابل کامپیوتر، آن قدر قدیمی و کهنه شده که به محض نشستن روی آن، آه از نهادش برمی‌آید و سر و صدا به راه می‌اندازد.

من یک کتابخانه کوچک هم دارم که آن را پایین تخت جا داده‌ام و بیش از هر چیز دیگری در این اتاق، دوستش دارم، البته کتابهایش را بیشتر. هرچند تعدادشان زیاد نیست اما از خواندن هر کدامشان خاطره‌ای دارم و با دیدنشان حس خوبی پیدا می‌کنم. پایین کتابخانه شامل سه کشو برای لباسهای من و برادرم و یک کمد کوچک است که خرت و پرتهایم را در آن ریخته‌ام.

بخش دیگری از اتاق که بسیار به آن علاقه دارم، دیوار بالای تخت است که آن را با انواع شعرهای نو و کهنه که بعضاً با خط نستعلیق و روی کاغذ آبرنگ نوشته شده‌اند، پوشانده‌ام. این اشعار شامل برخی از سروده‌های دلنشین فروغ، سهراب، شاملو، فریدون مشیری و قیصر امین پور است که در بین آنها قطعه‌ای از شعر فروغ بیش از همه خودنمایی می کند:

 من

پری کوچک غمگینی را

می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نی‌لبک چوبین

می‌نوازد آرام آرم

پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می‌میرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد.

********************

در اتاقی که به اندازه ی یک تنهایی است …

خانه ی ما که از مساحتی حدود ۱۰۶ متر مربع برخوردار است در طبقه ی نهم یکی از مجموعه های مسکونی غرب تهران قرار دارد و دارای دو اتاق خواب است که یکی از آنِ پدر و مادرم و آن یکی هم در تصرف من و برادرم است . اتاق ما مساحتی تقریبا ۱۲ متری دارد و هنگامی که درب خانه باز می شود اگر فردی سر خود را به راست بگرداند می تواند درب شکسته ی اتاق ما را که البته با کاغذی A4 پوشانده شده است را ببیند ( این شکستگی ناشی از لگد من به در و حدود دو سال پیش است که آن هم به دلیل دعوایی بود که با برادرم داشتم ! ) . اگر کسی بخواهد وارد اتاق شود اولین چیزی که نظرش را جلب خواهد کرد بوی عودی است که من معمولا آن را شب تا صبح روشن می گذارم ( زیرا بیشتر شب ها تا دیروقت بیدار می مانم و بوی تند عود مانع از به خواب رفتنم می شود ) . اولین چیزی که بعد از وارد شدن به اتاق خیلی جلب توجه می کند دیوارهای پوشیده از پوسترهای مختلفی است که همه ی آن ها سلیقه و افراد مورد علاقه ی من هستند و برادرم هیچگونه دخالتی در این امر ندارد و البته مخالفتی هم نداشت ( زیرا به قول حامد ، دایی ِمن ، زیاد اهل در دیدرس قرار دادن عوامل هویتی نیست ! ) . روبروی درب اتاق ، پنجره قرار دارد که به این دلیل که منظره ی پشتش پنجره ی سایر واحدهای مسکونی است عموما پرده ی آن را کنار نمی زنم مگر اینکه زمانی احتیاج به نور آفتاب داشته باشم . اتاق هم اکنون تحت سیطره ی من است زیرا برادرم حدود ۶ ماهی می شود که شب ها در اتاق نمی خوابد و جای خود را در سالن مهمان خانه می اندازد و فقط تخت دو طبقه ی ما نشان از این موضوع دارد که دو شخص در این اتاق زندگی می کنند ! البته میزها هم دو عدد هستند که یکی به این علت که میز کامپیوتر است زیاد نشان از تعلق به فردی خاص ندارد . تخت دو طبقه ی ما که یادگاری از دوران کودکی است در سمت چپ اتاق قرار دارد . سمت راست پنجره پرتره ای از فروغ در بین تندیس و نوشته ای از زرتشت قرار گرفته است . سمت چپ پنجره چهار پرتره از چهار شاعر ایرانی مورد علاقه ی من هست که پرتره ها بصورت یک گل که دارای چهار گل برگ می باشد در آن قرار گرفته اند . سهراب بالا ، اخوان پایین ، نیما سمت راست و در نهایت شاملو در سمت چپ . در اتاق باز هم پوسترهایی از اخوان و سهراب وجود دارد . اما پرتره ی دیگری که با رنگ قرمز پس زمینه ی آن خیلی خودنمایی می کند چهره ی چه گواراست که صورت او را با رنگ سفید در پس زمینه ای از رنگ قرمز و مشکی قرار داده است . میز من تا به حال هیچ گاه رنگ نظم و ترتیب را بیشتر از یک روز نتوانسته است تحمل کند و همیشه به کوهی از کاغذ و کتاب روی هم قرار گرفته شباهت دارد . بالای آن یک کتابخانه به شکل چهار مستطیل وجود دارد که معمولا در یکی از آن ها کتاب های ترم دانشگاهی ام را می چینم و در سایر آن ها هم بر حسب نوع کتاب ها چیدمانی را قائل می شوم . از زمانی که برادرم دیگر در اتاق نمی خوابد و کارش با میز کامپیوتر هم کمتر شده است من میز او را هم ( میز کامپیوتر ) تبدیل به فضایی شبیه میز خودم کرده ام ، البته با این تفاوت که به دلیل قرار داشتن مانیتور و اسپیکرها بر روی میز فضای کمتری برای ریخت و پاش وجود دارد . حد فاصل میز من و آن یکی میز که الان در تصاحب من است یک کمد سه طبقه با روکشی از آینه وجود دارد که در بالای آن تابلوی معرق کاریه پدربزرگم قرار گرفته و این بیت به زیبایی بر روی آن حک شده است : عشق شوری در نهاد ما نهاد ، حال ما در بوته ی سودا نهاد  .

***************

برف تمام خیابان را گرفته . سکوت این خیابان ها شکستنی نیست ، وقتی ادم برفی ها حرف نمیزنند . وقتی ادم ها فکر میکنند که ادم برفی ها می توانند با هویچ نفس بکشند .

سکوت این خیابان ها شکستنی نیست !!!!

چند شهر انطرف تر هوا خیلی سردتر است ، راه ها بسته شده، اب ، برق و گاز هم قطع شده ، غذا پیدا نمیشود ، داشتم فکر میکردم اگر روزی جبر ، این شرایط را بر من تحمیل کند ، چه میتوان کرد؟؟ جز اینکه برای بقا جنگید ، مثلا میتوانستم رو به همنوع خواری بیاورم . اوایلش کمی سخت به نظر میرسد ، اینکه از چه کسی شروع کنیم. اما بعد اسان می شود مثل همه ی کارهایی که باراولشان سخت است اما بعدها اسان میشود . مثل زل زدن برای اولین بار در چشمانت ، مثل اولین سلام بدون دلیل ، مثل اولین دعوت برای نشستن پای یک میز دونفره …

اما این روزها سکوت این خیابان شکستنی نیست…

انهم وقتی که هوا “بس نا جوانمردانه سرد است” و نفس برای اولین نگاه،اولین سلام و اولین دعوت نیست .  انهم وقتی که حتی “سلامت را نخواهند پاسخ گفت”

اینروزها اما به سیاهی چشمان همه ی رده پاهای مانده در سفیدی برف ها زل میزنم ، مطمئنم که محبت ، جایی در میان یکی از همین چشمهاست .

اینروزها هوا سرد است و نیمتوانم بیرون بروم. اما برایم چه فرقی میکند ؟؟ اینکه دنیا رنگش عوض شده باشد ، از پشت پنجره ی اتاق من هنوز دنیا شکل سابق است ، مرغ های همسایه هنوز تخم میگذارند و دیش های ماهواره روی پشت بام ها هستند . از پشت پنجره ی اتاق من هنوز دنیا شکل سابق است ، برای من چه فرقی میکند ؟؟ اینکه دلقکی شعر عاشقانه بخواند و راننده ی تاکسی ای بینی دختری را جراحیه پلاستیک کند ، انوقت دکتر ها مسافر کشی کنند و شاعر ها مردم را بخندانند ، انهم وقتی که من با خیال راحت روی تختم لم داده ام و به تو فکر میکنم .

از پشت پنجره ی اتاق من ، دنیا هنوز همان شکل سابق است .

****************

لامپ مهتابی تقریبا تمام روز روشن است. پنجره ی شمالی اتاق نور کافی برای مطالعه را فراهم نمی کند و قبض ماه پیش اجازه نمی دهد تا لامپ خورشیدی دویست وات را روشن کنم. امیدوارم که چند سال بعد پولی که حالا برای برق ندارم برای چشم پزشک داشته باشم. خنکی اتاق وابسته به بادیست که اگر از بین توری ها بوزد و گرمای آن در گرو بخاری است که دوبار در سال عزادار نصب و جمع آوری آنم.

از در که وارد می شوی بعد از رد کردن خورده های نانی که مورچه ها هنوز تمیز نکرده اند و دو سه روز بیشتر تا کپک زدنشان وقت ندارند، تعداد زیادی کتاب نخوانده تلمبار شده و در میانشان دست نوشته هایی ریخته که واپسین رعشه های شاعرانگی آخرین هم اتاقیم است. دو تخت خواب، یکی آهنی و یکی چوبی در طرفین اتاق قرار دارند و حضور سوسک ها به شکل محسوسی در کنار دومیست. تخت خواب آهنی به دلیل بهداشت بیشترش برای خواب استفاده می شود و آن یکی جای انباری ای را گرفته که پارسال صاحب خانه از متن اجاره نامه حذف کرد.

تنها نظمی که در این دو سال به آن پایبند بوده ام قرار دادن لباس ها در کمدست، به جایش لیوان های نشسته همه جای اتاق پخشند. لیوان‌ها یادگار تنهایی‌ها، مهمانی‌ها، گرسنگی‌ها، بی حوصلگی‌ها و خوشحالی‌هاییند که چای لازم داشته اند. در این گوشه‌ی اتاق چند وزنه افتاده که بی استفاده ماندنشان هم از خاک رویشان معلوم ست و هم از سر و شکل بدنم.

اگر هنوز برای شناخت اتاق نیاز به توضیح دارید، ابعاد آن ۴ در ۷ متر است، سرویس ها بیرونند، دیوارها تا به حال رنگ نشده، هرگز کسی در آن نمرده، همیشه وسطش سفره پهن است و ارتفاع سقف آن را هیچ وقت اندازه نگرفته ام ولی کمی صبر کنید دارم می‌روم متر بیاورم.

******************